De ziekte van Lyme wordt ook wel Lymeziekte of Lyme-Borreliose genoemd. Lyme kan zich ontwikkelen wanneer je na een beet van een teek besmet bent geraakt door de bacterie Borrelia burgdorferi. Er zijn ook aanwijzingen dat de ziekte anders kan worden overgedragen. Bijvoorbeeld door andere dieren/insecten of zelfs via bloed-op-bloed-contact. De ziekte is bekend sinds 1975 en verspreidt zich sindsdien snel. In Nederland zijn er volgens de Lymevereniging momenteel naar schatting tussen de 250.000 tot 500.000 lymepatiënten. Dit aantal groeit ieder jaar met enkele tienduizenden.
Herkenning van de Ziekte van Lyme
Het eerste stadium van Lyme is bij ongeveer 50% van de gevallen te herkennen aan een rode plek op en rond de plaats van de tekenbeet. Het is cruciaal om dergelijke plekken te herkennen en onmiddellijk een huisarts te raadplegen. Sommige mensen hebben de bacterie gekregen zonder dat ze hebben gemerkt dat ze een tekenbeet hadden. Of zonder dat ze een rode ring of vlek hebben gezien. Een paar dagen tot weken na de teek kun je je ziek voelen. Je kunt bijvoorbeeld deze klachten hebben: koorts, hoofdpijn, spierpijn, pijn in je gewrichten en moeheid. De diagnose is niet altijd eenvoudig, daarom is het raadzaam zelf informatie over mogelijke symptomen in te winnen en dit te vergelijken met persoonlijke waarnemingen. Veel informatie over het verloop van de infectie en over tests is onder andere te vinden op de sites lymevereniging.nl en testjegezondheid.nl.
Traditionele behandeling Ziekte van Lyme
Een reguliere huisarts zal doorgaans een antibioticakuur voorschrijven wanneer de lyme-infectie is vastgesteld. Verkeert de lyme-infectie nog in het beginstadium, dan is er een redelijke kans dat een antibioticakuur afdoende is. Het probleem bij de ziekte van Lyme is dat de antibiotica niet altijd helpt. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer men te laat met de antibiotica gestart is. Als men te laat begint met een antibioticakuur is de kans groot dat de Lyme bacterie zich al dieper in het lichaam heeft genesteld, op voor de antibiotica onbereikbare plaatsen. Het innemen van antibiotica leidt dan alleen maar tot verzwakking van het eigen lichaam. Aantasting van de darmflora, en daardoor verzwakking van het eigen immuunsysteem, is immers een onvermijdelijke bijwerking van alle chemische antibiotica.
Bij het herhalen van een antibioticakuur, of bij het nemen van een nog zwaardere kuur, is dit nog meer het geval. Patiënten die dit doormaken worden niet alleen gekweld door de Lyme bacterie, maar ook door de antibiotica, die geen effect meer heeft op de infectie maar wel op de conditie van het eigen lichaam. Om deze reden zoeken veel patiënten in de strijd tegen de ziekte van lyme, na korte of langere tijd, naar een alternatief voor antibiotica.
Natuurlijke benadering door Green Vitality
Door de gewone, allopathische geneeskunde kunnen helaas geen of nog geen alternatieven voor antibiotica aangeboden worden. Daarom zoeken patiënten vaak naar andere behandelmethoden. Bijvoorbeeld bij (de) verschillende natuurgeneeswijzen, bioresonantie, bio fotonen therapie en homeopathie.
Tot deze alternatieven behoort ook een natuurgeneeskundige therapie waarbij extract uit de wortel van de Kaardebol centraal staat. In Duitsland en de VS zijn met deze therapie goede resultaten geboekt.
Bij Green Vitality streven we naar bewustwording en ondersteuning bij de uitdagingen van de Ziekte van Lyme, met een focus op natuurlijke benaderingen die het welzijn van het individu centraal stellen.
Geschiedenis van Lyme
De geschiedenis van de Ziekte van Lyme strekt zich uit over eeuwen, getuigend van een complexe relatie tussen mens en natuur. De eerste beschrijving van ziekteverschijnselen in relatie tot teken is in 1764 vastgelegd door de Schotse bioloog en predikant John Walker. In deze periode emigreerden veel mensen uit Schotland naar Noord-Amerika, wat de mogelijkheid suggereert dat de bacterie mogelijk met een van de emigranten is meegekomen.
Het was echter pas in 1883 dat internist Alfred Buchwald in het Duitse Breslau de ziekte beschreef zoals we die nu kennen als Acrodermatitis chronica atrophicans, het derde stadium van de lymeziekte. In 1909 benoemde de Zweedse dermatoloog Arvid Afzelius op een congres rode huidafwijkingen na een tekenbeet als 'erythema migrans'. In de jaren 1950 erkende men algemeen de relatie tussen tekenbeten en een combinatie van symptomen, behandeld met penicilline.
Het cruciale moment kwam echter in 1975. In Old Lyme en omgeving in Connecticut ontwikkelde een cluster van jonge mensen gewrichtsklachten. Onderzoekers van de Yale-universiteit ontdekten dat het dezelfde ziekte was als de door teken overgebrachte aandoening in Europa.
Opmerkelijk is ook dat DNA van Borrelia is teruggevonden in een teek uit 1884 in een Duits museum, een dode muis uit Cape Cod die stierf in 1894, en zelfs in de Italiaanse ijsmummie Ötzi, die 5300 jaar oud is. Ötzi is daarmee de oudst bekende drager van de Ziekte van Lyme, wat aantoont dat deze aandoening de mensheid al eeuwenlang beïnvloedt.